ان الانسان لفی خسر

حالی که دارم، هیچ وقت نداشتم!

سرمایه ام را از دست رفته می بینم.چند صد هزار تومان دنیایی! خریدی کردم و وقتی حاصلش را دیدم مثل آب وا رفتم! این پول برای حالای آس و پاسم نه تنها پول کمی نیست بلکه معجزه به حساب می آید!

خود کرده را تدبیر نیست. نه می توانم یقه ی فروشنده را بگیرم و نه کسی را مقصر بدانم. چرا مقصر بدانم؟ چون با من نیامدند. چون خودشان نخریدند و فقط در اینترنت چک کردند و تلفنی مشورت دادند؟

واقعا "ضرر کردن" بدترین حس دنیاست! و از این بدتر نیست! اینکه سرمایه ای که داشتی را صرف چیزی کنی که به نفعت نباشد که هیچ، حتی به ضررت تمام شود. حال می خواهد این سرمایه مال دنیا باشد، سرمایه ی عاطفی باشد، معنوی باشد، یا عمری باشد که لحظه به لحظه و ثانیه به ثانیه پای "هیچ" می رود!