دوستت دارم...

خیلی وقت ها و در خیلی مکان ها در رابطه با تربیت فرزندان، علی الخصوص دختران خواندیم. که به فرزندان خود محبت کنید. مراقبشان باشید و خوب بودن هایشان را ببینید و تشویقشان کنید. مبادا روزی از سر کمبود محبت و توجه، با نگاه محبت آمیزی، فریب خورده و دل به انسان نالایقی ببندند و بعد با رفتن او ضربه ی عاطفی شدید بخورند و افسرده شوند و...

این را با بیان های مختلف بار ها شنیده ام اما کسی تا به حال بر عکس این را شنیده؟
من این نشنیده را دیده ام! دیدم مادری را که از کمبود محبت فرزندان و همسر، دل به محبت شخصی داد و با رفتن او، همه ی وجودش به لرزه افتاد. با رفتن او زندگی اش خالی شد و احساس تنهایی کرد. با رفتنش مثل فرزند از دست داده ها گریه می کرد و می گفت: هیچ محبتی از کسی ندیده و جواب محبت هایش را کسی نداده است...

یادمان نرود مادرهایمان را ... یادمان نرود محبت کردن به آن ها را...
می توانیم چند وقت یک بار هدیه ای برایشان بگیریم. حتی بی مناسبت! مسلما تمام مادر های دنیا با هدیه های بی وقت ما عصبانی می شوند و سرمان داد بزنند که چرا پولت را حیف و میل کردی... اما وقتی سکوت و لبخند ما را ببینند کم کم آرام می شوند و در دل از داشتن چنین فرزندی به خود می بالند.
می توانیم حداقل هفته ای یک روز را، روز استراحت مادران قرار دهیم. گردگیری با من، جارو برقی با برادر، غذا با پدر... فقط استراحت برای مادر...
می توانیم حتی اگر انسان کم حرفی هستیم وقتی مادرمان با اشتیاق چیزی را تعریف می کند. با لبخند و نگاهی پر از مهربانی به او بفهمانیم با تمام وجود به حرف هایش گوش می دهیم.
و....
...

راه های زیادی هست که به مادرانمان بفهمانیم که دوستشان داریم.

 

مادرم! از صمیم قلب دوستت دارم و لحظه شماری می کنم برای دوباره دیدنت...