دوستی مسالمت آمیز با خدا

وقتی یه مشکل یا مسئله ی ناگواری رخ میده، معمولا به دلیل مستاصل شدن، آدم ممکنه خیلی ناراحت و غمگین بشه و گاهی هم ناامید.
آدم های ناراحت به خاطر رسیدن مشکلات شوکه و غمگین و گیج شدن. آدم نا امید دقیقا توی همون شرایط آدم غمگین قرار داره با این تفاوت که اساسا امیدی به حل شدن مشکلش نداره. یا راه حل رو خیلی دور می بینه.مهمترین دلیل این ناامیدی  اینه که از بزرگ ترین منبع محبت، حکمت و قدرت دور افتاده و فکر می کنه تنهاست و هیچ کسی رو نداره.
مقدار ناراحتی و ناامیدی هر کسی به مقدار ایمانی که به خدا داره برمی گرده. یه انسان مومن ممکنه از یه اتفاق ناراحت بشه اما هیچ وقت امیدشو از دست نمیده.چون می دونه اگه خودش به دلیل نادانی و ناتوانی، قادر به انجام کاری نیست. خدایی هست که همه چیز رو می دونه و توانایی انجام هر کاری رو داره. و همون خداست که توانایی این رو داره که به انسان نیرو بده که از پس مشکلاتش بر بیاد.
خیلی ها هم در سختی ها امید دارن اما امیدشون به غیر خداست. امیدشون به خودشونه، به توانایی هاشون، پولشون، آشناهای گردن کلفتشون و خیلی چیز های دیگه. که این جور وقتا خدا یه قانون کلی داره. بعضی ها رو با سر می کوبه زمین و له می کنه که اونا با نا امیدی از غیر به سمت خدا برگردن. بعضیها رو هم به حال خودشون رها میکنه که بیشتر غرق بشن.
دلیل اینکه چرا خدا با بعضی ها این کار رو می کنه من دقیق نمی دونم. نمی دونم چه ویژگی در فرد باید باشه که لایق له شدن از طرف خدا بشه! چون رفتار های خدا به آدمیزاد نرفته و من هنوز نتونستم درست بشناسمش!
با وجودیکه خدا رو شکر چند سال پیش اساسی له شدم اما احتمال اینو میدم که انشاالله یه صافکاریه دیگه در راه باشه! پس بهتره تا له نشدم خودم برم پیش خدا. اینجوری مسالمت آمیز تره. نه؟