سوتی
سه شنبه, ۴ بهمن ۱۳۹۰، ۱۰:۲۵ ب.ظ
باورم نمیشه یه سال گذشت...
امشب بازم عید بود و من مسئول کشیدن گل و بلبل!
اما تمام خلاقیتم کور شده بود... به هر حال نهایت تلاشمو کردم...
در حین کار کلی با بچه ها خندیدیم و از گذشته ها گفتیم!
حافظه ی زینب از همه بهتره و حافظه ی من از همه بدتر!
همیشه خاطره های بچگی من رو هم زینب تعریف میکنه!
چند سال پیش یه سوتی داده بودم در حد المپیک... دسته اول! و جهانی...
خودم یادم نبود... هر چی فکر می کردم یادم نمی یومد!
امشب زینب اون سووتی را با تمام جزئیاتش تعریف کرد...
همه پخش زمین شدیم از خنده! خیلی باحال بود خداییش!
جریان بر می گرده به سوم دبیرستان! داداش سمیرا دوستم فوت شده بود.رفته بودیم مجلس ختمشون.
آخر مجلس رفتیم پیش مامانش اینا که به اونا هم تسلیت بگیم خیر سرمون!
همه می خوان تسلیت بگن، میگن غم آخرتون باشه!... ما رو تو غم خودتون شریک بدونید... هر چی خاک اون مرحومه بقای عمر شما باشه و از این حرفا.......
من اومدم تسلیت بگم، اشتباهی هل شدم و گفتم : ببخشید که مُرد!!!!!!
همین کم مونده بود طرف بگه ... خواهش می کنم. اشکال نداره! شما که تقصیری نداشتین...!!!!!
عجب سوتی بود! خودم فهمیدم چی گفتم و شروع کردم به خندیدن... غش کرده بودم از خنده .
از خنده ی زیاد همین طور اشک بود که از چشمام می اومد! نا خود آگاه جلو دهنم رو هم گرفته بودم...
جالب اینجاست که هیچ کس سوتی منو نشنیده بود... همه از تکون خوردن شونه هام و اشکی که توی چشمم بود فکر کردن برای مرحوم بیچاره دارم گریه میکنم!
خواهر های مرحوم و بقیه ریختن سرم که مثلا منو دلداری بدن!!!!
دیگه بدتر شد! مگه خنده ام قطع می شد! حالا من شده بودم صاحب عزا!
به هر حال آخرش هم لو نرفتم... همه فکر کردن دارم گریه می کنم!
اما دو سه هفته بعد برای سمیرا اینا تعریف کردم... همه مرده بودیم از خنده!
دو دفعه دیگر هم سوتی مشابه دادم ... منتها نه انقدر وخیم! که یکی از اونا که مال همین پارسال بود توی دفترچه سوتی کلاس ثبت و ضبط شده!
اونم اگه در حد المپیک نباشه، دیگه تیم ملی رو هست!
دیگه بسه! سرتون رو درد نیارم!
شب خوش!
عیدتون مبارک!
امشب بازم عید بود و من مسئول کشیدن گل و بلبل!
اما تمام خلاقیتم کور شده بود... به هر حال نهایت تلاشمو کردم...
در حین کار کلی با بچه ها خندیدیم و از گذشته ها گفتیم!
حافظه ی زینب از همه بهتره و حافظه ی من از همه بدتر!
همیشه خاطره های بچگی من رو هم زینب تعریف میکنه!
چند سال پیش یه سوتی داده بودم در حد المپیک... دسته اول! و جهانی...
خودم یادم نبود... هر چی فکر می کردم یادم نمی یومد!
امشب زینب اون سووتی را با تمام جزئیاتش تعریف کرد...
همه پخش زمین شدیم از خنده! خیلی باحال بود خداییش!
جریان بر می گرده به سوم دبیرستان! داداش سمیرا دوستم فوت شده بود.رفته بودیم مجلس ختمشون.
آخر مجلس رفتیم پیش مامانش اینا که به اونا هم تسلیت بگیم خیر سرمون!
همه می خوان تسلیت بگن، میگن غم آخرتون باشه!... ما رو تو غم خودتون شریک بدونید... هر چی خاک اون مرحومه بقای عمر شما باشه و از این حرفا.......
من اومدم تسلیت بگم، اشتباهی هل شدم و گفتم : ببخشید که مُرد!!!!!!
همین کم مونده بود طرف بگه ... خواهش می کنم. اشکال نداره! شما که تقصیری نداشتین...!!!!!
عجب سوتی بود! خودم فهمیدم چی گفتم و شروع کردم به خندیدن... غش کرده بودم از خنده .
از خنده ی زیاد همین طور اشک بود که از چشمام می اومد! نا خود آگاه جلو دهنم رو هم گرفته بودم...
جالب اینجاست که هیچ کس سوتی منو نشنیده بود... همه از تکون خوردن شونه هام و اشکی که توی چشمم بود فکر کردن برای مرحوم بیچاره دارم گریه میکنم!
خواهر های مرحوم و بقیه ریختن سرم که مثلا منو دلداری بدن!!!!
دیگه بدتر شد! مگه خنده ام قطع می شد! حالا من شده بودم صاحب عزا!
به هر حال آخرش هم لو نرفتم... همه فکر کردن دارم گریه می کنم!
اما دو سه هفته بعد برای سمیرا اینا تعریف کردم... همه مرده بودیم از خنده!
دو دفعه دیگر هم سوتی مشابه دادم ... منتها نه انقدر وخیم! که یکی از اونا که مال همین پارسال بود توی دفترچه سوتی کلاس ثبت و ضبط شده!
اونم اگه در حد المپیک نباشه، دیگه تیم ملی رو هست!
دیگه بسه! سرتون رو درد نیارم!
شب خوش!
عیدتون مبارک!
