قطار می رود... تو می روی... تمام ایستگاه می رود...

پنجره قطار را تا آخر باز می کنم. دستانم را به پنجره تکیه می دهم و سر و بدنم را تا جای ممکن بیرون می برم، حوالی سمنان، هوای مطبوعی دارد. باد خنک دلنشینی به صورتم میزند... چه لذتی دارد این خنکی...

به قطار نگاه می کنم. قطاری که بر روی ریل ها می رود و می رود... هر از گاهی در یک ایستگاه می ایستد!
...
به عقب نگه میکنم، به راهی که قطار پشت سر گذاشته است، به هشت سال گذشته، به فصلی که به تازگی در زندگی ام تمام شد و رفت...
...
به خانه ها، به درختان، به کویر ... و حالی که در آنم... حالی که باید در آن باشم...
...
به مقابل نگاه می کنم... راهی که به اندازه ی چند متر روشن است و باقی تاریک. و من جز سیاهی چیزی نمی بینم. من فقط قطاری می بینم که به سرعت به دل این تاریکی ها می زند و پیش می رود...
...
دوباره به گذشته بر می گردم. باید فکر کنم... باید فکر کنم... باید تمام تجربه های این چند ساله را زیر و رو کنم برای شروع فصلی تازه...

......
....
..
.

 

 

۱- سفر مشهد فوق العاده و بی نظیر بود. بار اولی بود که به جای هتل و مسافر خانه، میهمان مشهدی ها بودم. و انصافا چقدر مهمان نواز بودند... 
۲- میهمان خدا سال بالایی ها (ورودی ۷۹ و ۸۱) شدن افتخاری است که نصیب هر صفری دون شأنی نمی شود!!!
۳- دلم برای طه تنگ شده. آخرین باری که دیده بودمش چند ماه بیشتر نداشت و حالا دو سالش شده!
دلم نمی خواهد دفعه ی بعد طه ی چهار ساله را ببینم. دلم می خواست بزرگ شدنش را تماشا می کردم.
۴- جدا که خواهر گلم در تربیت طه کم نگذاشته بود.
بهترین لحظاتم این بود که صدا بزنم: طه جون... او هم با صدای ظریف کودکانه اش جواب بدهد: جونم...  و دلم حسابی قنج برود... (الهی فداش بشم من!!!)
یا وقت هایی که با گریه به من پناه می آورد و در آغوشم آرام می گرفت... 
یا زمانی که با نوازشی کودکانه مرا از خواب بیدار می کرد...
وای خدای من... این ها را هیچ وقت فراموش نمی کنم.
۵- از مهربانی میزبان همین قدر کافی است که قبل از سفر به دوستم گفتم: "فقط دلم می خواهد بروم و ساکت بنشینم و او برای من صحبت کند و من فقط نگاهش کنم..." رفتم و همان طور شد. برایم بسیار صحبت کرد و بسیار به من آموخت درس های زندگی را...
۶-امام رئوف که انگار برای هر دقیقه ی من، برنامه ریزی کرده باشد مرا حسابی غافلگیر کرد... و واقعا غافلگیر شدم از این سفر... با تشکر فراوان، و در خواست تکرار چندین باره
۷- موقع خداحافظی حرف خنده داری به امام رضا زدم. اما جز این حرف چیز دیگری به ذهنم نرسید...
من هنوز هم سر حرفم هستم...
۸-هوای وطن بارانی است...
۹- ناگفته نماند من در خانه هم غافل گیر شدم از اخبار جالبی که پیش آمده...
۱۰- انگار همه ی چشم ها به من است، محرم است و دلم بارانی است، مثل همه... اما باید مراقب اشک و  آه هایم باشم که کار دستم ندهد!
۱۱- ایام عزای امام حسین (ع) را تسلیت می گویم.
۱۲-دعوتید به مراسمِ هیئتِ اندرزنامه و ختم قرآن اردیبهشت.

در حریم یار...

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم         چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

 

این روز ها حرمت حال دیگری دارد... تا به حال آن را اینگونه ندیده بودم... بوی خاصی می دهد...
حرمت حس کربلا دارد... احساسی دارم که فقط در کربلا آن را تجربه کرده بودم...
آخ که دلم چقدر هوای کربلا دارد...

 

*اگر چشم اهل دیدن باشد و گوش اهل شنیدن هر چیز ساده ای عبرتی می شود برای هموار شدن راهت...
دست کم نگیر این نکته های کوچک را که اگر دست کم بگیری روزی می رسد که نه چیزی می بینی و نه چیزی می شنوی

** این روز ها علاوه بر میزبان اصلی،امام رئوف، میهمان دو خانواده ی سه نفره هستم. در گذشته نیز تنها به مشهد آمده بودم اما این بار مشهدم پر است از خاطرات بی نظیر...

***امشب شب آخر است...

 

یاعلی...

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا

دیروز دفاع کردم...
امروز عازم هستم...
فردا به مشهد الرضا می رسم انشالله...

نائب الزیاره دوستان روشن و خوانندگان خاموش خواهم بود...
یا علی.

تاریخ تکرار می شود...

بسیاری از اتفاق هایی که پارسال برای خدیجه افتاد. امسال دارد به گونه ای دیگر برای من می افتد.
پرستو می گوید بنویس...
اما من هیچ انگیزه ای برای نوشتن ندارم.
باشد طلبتان تا 5 شنبه!

فیلسوف من...

تمام نقاش های تاریخ هنر یا خود فیلسوف بودند یا دوستان نزدیکی از فلاسفه داشتند و تحت تاثیر افکار ایشان کار می کردند...

پرستوی من برگشت!!! هورا...

جزیره ی من قانون خودش را دارد...*

اتاق 112 هم در نوع خودش جالب بود. من چیزهایی به چشم خودم دیدم که باورش، هم برایم سخت بود و هم عجیب...
این اتاق به بچه های پروژه ای تعلق دارد و هر کسی که پایان نامه دارد و برای دفاع و کرکسیون** آمده، باید اینجا سکنی بگزیند. عضو ثابت این اتاق که طبق معمول همیشه این جانب بودم! که با کمال آرامش!!! پایان نامه ام را کار می کنم.

این اتاق قانون خودش را دارد. اینجا دیگر لوس بازی معنایی ندارد. که خودت را تحویل بگیری و بگویی:
"برای من مهم است هم اتاقی ام چه کسی می خواهد باشد!!! مگر می شود با هر کسی زندگی کرد؟؟؟  من که با فلان تیپ اصلا کنار نمی آیم."
نه! اصلا از این خبر ها نیست! هر کسی می آید باید بدون بهانه پذیرایش باشی...
همه در این اتاق می دانند که قرار نیست تا آخر سال با هم باشند. به خاطر همین با روی خوش همدیگر را می پذیرند. اشتباهات را راحت می بخشند. و کاملا حواسشان به دیگری هست که مبادا کاری انجام دهند و باعث ناراحتی طرف مقابل باشند..با هر عملی و هر کاری به هم اتاقی ها نگاه می کنند که ببینند از کارشان کسی اذیت می شود؟ اثری از ناراحتی در چهره ی کسی دیده می شود یا خیر؟ اینجاست که معنی واقعی احترام و مراعات را می فهمیم. زیرا  دیدگاه همه این است:
 

"ما که رفتنی هستیم، بگذار بهترین خاطره ها را به جا بگذاریم."

حال بیایید این ماجرا را از زاویه دیگر نگاه کنیم. اگر ما قرار بود یک سال با هم زندگی کنیم چه می شد؟
من فقط عکس العمل احتمالی را می گویم:
به محض اینکه می فهمی هم اتاقی ات کیست عزا می گیری و کلی غصه می خوری... بلافاصله به مدیریت مراجعه می کنی که اتاقت را عوض کند... تمام تلاشت را به کار می بندی که هر جور شده اتاق دیگری پیدا کنی. 
وقتی نشد فکر کردن هایت شروع می شود که به چه صورت گربه را دم حجله بکشی؟....
و این یعنی شروع یک کشمکش طولانی...


البته من مهم بودن دوست و هم نشین خوب را نفی نمی کنم.
اما به خودم می گویم اگر از قضا کسی وارد زندگی ات شد که کارهایش را نپسندیدی، فکر کن که زندگی کوتاه است و ما رفتنی هستیم... تا جایی که امکان دارد مدارا کن و تلاشت این باشد که بهترین خاطره ها را برایش بسازی!



*اقتباس همراه با تغییری کوچک از پایان نامه ی پرستو...
** correction

گریه کن در لحظه های بی قراری...

هنوز به یاد دارم که پدری آمده بود و از یکی شدن شیفت مدرسه دو فرزندش گلایه داشت. مسئولان مدرسه هر چه از اشکال این موضوع سوال می کردند پدر از پاسخ طفره می رفت تا این که بغضش ترکید و گفت:
«این دو بچه یک جفت کفش و یک لباس بیشتر ندارند اگر شیفت شان یکی باشد یک نفرشان باید در خانه بماند»


نقل از: شهروند دردمند

 

کوه

پاییز و زمستان...
دو فصل سردی که کوهنوردی در آن عجیب می چسبد...
با صورت های سرخ شده و بینی های باد کرده و دست و پاهای کرخت شده!
دلم شدیدا یک کوه پاییزی می خواهد...
یک کوه زمستانی...
پر از برف...

 

...

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند            آیا بود که گوشه چشمی به ما کنند
دردم نهفته به ز طبیبان مدعی                باشد که از خزانه غیبم دوا کنند

 

 

لبخند خدا

به نانوایی می رسم. در صف می ایستم! اولین نانوایی است که می بینم خانم ها و آقایون در یک صف می ایستند! مرد تنومندی جلوی من ایستاده... که نمی توانم خانم هایی که در حال جمع کردن نان هستند را ببینم.

 

زمان می گذرد. سرم پایین است و در فکر فرو رفته ام. سنگینی نگاهی را حس می کنم. سرم را بلند می کنم ببینم کیست. همان خانمی که در حال جمع کردن نان بود بیرون ایستاده و دارد نان هایش را سرد می کند. یک دختر جوان چادری از نوع خیلی زیبا که شال سبز خوشرنگش که با مهارت کامل پوشیده، زیباییش را چند برابر کرده... این ها را اضافه کنید به لبخندی زیرکانه و پر از شیطنت! من که غرق در افکار خود بودم از لبخند و نگاه مهربانش جا می خورم اما نمی توانم جلوی خنده ام را هم بگیرم! من هم می خندم و در دل دوستش دارم... نمی توانم نگاهش نکنم. او هم این را می فهمد و خنده اش با مزه تر می شود!
چندین ثانیه با خنده به هم خیره می شویم...
اما بالاخره می رود...
او می رود و یادگاری اش، لبخند روی صورت من باقی می ماند و احتمالا بر روی صورت او هم.
شاید دیگر نبینمش. شاید سهم ما از با هم بودن همین لبخند کوتاهی است که حداقل تا چندین ماه در خاطرم خواهد ماند!
مثل لبخند دختری که در داروخانه کار می کرد و من دیگر ندیدمش...
نمیدانم چرا اما حسی در درونم می گوید این لبخند خداست! این خداست که به من لبخند میزند و می گوید:

من هنوز هم کنارت هستم...


*دوستم ایمیل داده: شب عیده، عیدت مبارک... لطفا به خاطر این عید یه لبخند بزرگ بزن!!!
شما هم امتحان کنید، خیلی با مزه اس!
**خیلی زیبا و خیلی با ربط از سایت: جنبش دانشجویی حیا
*****خانم ها حتما حتما بخونن... جون من :)) *****

 

فرازی از دعای امام حسین (ع) در روز عرفه

اِلهی اَغْنِنی بتَدْبیرِکَ لی عَنْ تَدْبیری وَ باخْتِیارِکَ عَنِ اخْتِیاری

خدایا بی نیاز کن مرا به تدبیر خودت از تدبیر خودم و به اختیار خودت از اختیار خودم

وَاَوْقِفْنی عَلی مَـراکِـزِ اضْطِراری

و بر جاهای بـیـچارگی و درماندگیم مرا واقف گردان

اِلـهی اَخْرِجْنی مِنْ ذُلِّ نَفْسی وَطَهِّرْنی مِــنْ شَکّـی وَ شِرْکی قَبْلَ حُلُولِ رَمْسی

خدایا مرا از خواری نفسم نجات ده و پاکم کن از شک و شـرک خـودم پـیـش از آنکه داخل گورم گردم

بکَ اَنْتَصِرُ فَانْصُرْنی وَ عَلَیْکَ اَتَوَکَّلُ فَلا تَکِلْنی

 از تو یاری جویم پس یاریم کن و بر تو توکل کنم پس مـرا وامـگـذار

وَ اِیّاکَ اَسْئَلُ فَلا تُخَیِّبْنی وَ فی فَضْلِکَ اَرْغَبُ فَلا تَحْرِمْنی

و از تـو درخـواسـت کـنـم پـس نـاامـیـدم مـگـردان و در فضل تو رغبت کرده ام پس محرومم مفرما

وَ بجَنابکَ اَنْتَسِبُ فَلا تُبْعِدْنی وَ ببابکَ اَقِفُ فَلا تَطْرُدْنی

و بـه حـضـرت تـو خـود را بسته ام پس دورم مکن و به درگاه تو ایستاده ام پس طردم مکن

....
...
..
.

 

برای درمانده ای دعا کنید...

اَمَّن یُّجیبُ المُضطَرَّ اِذا دَعاهُ وَ یَکشِفُ السُّوءَ ...

اَمَّن یُّجیبُ المُضطَرَّ اِذا دَعاهُ وَ یَکشِفُ السُّوءَ ...

اَمَّن یُّجیبُ المُضطَرَّ اِذا دَعاهُ وَ یَکشِفُ السُّوءَ ...

...

 

اعلامیه نصب شده در تالار حیاط نقاشی!

قیمت رنگ 5!!! برابر شده... هزینه ی رشته های هنری همین جوری بالا هست! الان دیگه نور علی نور شده!

دفاع نزدیک است...

پیش بینی های من از روز دفاع عجیب و گاهی غریب است!!!
از آنجایی که استاد راهنمای عزیز من این اواخر در جلسه های دفاع، دانشجویان محترم را مورد عنایت قرار دادند و به صورت کاملا ملموس و مستقیم صاف فرمودند، انتظار آن را دارم که باقی اساتید به صورت کاملا ناخودآگاه من را مورد عنایت قرار دهند و علاوه بر صاف کردن آسفالت نیز بکنند. اینکه می گویم ناخودآگاه برای این است که یک وقت فکر نکنید خصومت از پیش تعیین شده ای دارند! نه! یک دفعه قرار است سر جلسه ی دفاع منفجر شوند.
پیش بینی من از عکس العمل استاد راهنمای خودم سر جلسه ی دفاع، غریب تر از آن است که بتوان صحبتی از آن کرد!

استراتژی های اتخاذ شده ی اینجانب برای گذراندن جلسه ی دفاعی آرام و بدون تنش:

1- دعوت از استاد چهارم به عنوان آتش نشان که آتش جمع را با مهربانی هایش خاموش کند. گرچه ایشان هم دیدگاه متفاوتی با استاد راهنمای من دارند و کلا بی مسئله نیستند اما می توان به لحن خوبشان امیدوار بود!

2- آویزان کردن یک مقوای 50 در 70 از گردن خودم که رویش این شعر با فونت درشت و خوانا نوشته شده باشد:
"هر چه هست از قامت نا ساز بی اندام ماست           ور نه تشریف تو (شما) بر بالای کس کوتاه نیست"
به این معنا که ما مخلص شما هستیم... هر چه ایراد و اشکال است از من و هم کلاسی هایم است. خدای نکرده فکر نکنید شما مشکلی در روند آموزشی خود داشتید!!!!! اصلا و ابدا !!!!

3- در ابتدای جلسه ی دفاع به مرور ترم های گذشته بپردازم و از اساتید به صورت جداگانه برای کوچک ترین آموزش ها تشکر کنم و اگر شد هندوانه ای به دستشان بدهم... و به عبارت کاملا ملموس تر پاچه خواری کنم...

 4- و....

البته این موارد در صورتی است که خودم هم بخواهم جلسه بدون تنش برگزار شود وگرنه می توانم به صورت ناگهانی مثل یک نارنجک زیر پایشان منفجر شوم!

 

نیمه ی تاریک وجود!!!

سه سال پیش که به این خوابگاه آمدیم... همان اوایل به خاطر باطن خبیثم راه فرار آن را کشف کردم. دو راه فرار از بالای دیوار!!!! جای دنجی بود ... رو به باغ و خانه ی مخوف قدیمی که در همسایگی خوابگاه قرار دارد. گاهی تنهایی می رفتم، لبه ی دیوار  می نشتم و همزمان با دیدن باغ و خانه موسیقی گوش می کردم. یکی دو بار هم هم اتاقی ام را بردم... او که از تعجب شاخ در آورده بود!!!!
این راه فرار من بود... اما واقعا نمی دانم چه کاربردی دارد وقتی روش های هوشمندانه تری برای فرار وجود دارد!!!! به همین دلیل راه فرار من در حد یک ایده ی ذهنی باقی ماند و هیچ وقت فرصت نشد آن را تا انتها امتحان کنم...
امروز که باز خانه ی همسایه را دیدم نیمه ی خبیث وجودم وسوسه ام کرد برای یک بار هم که شده امتحانش کنم! اما از آنجایی که من دیگر آن دختر دبیرستانی نیستم و باید خانم باشم!!!، هم از خیرش می گذرم هم از شرش!!!


*****عیدتون مبارک*****

خواستن

قانون خداوند آن است که درست زمانی که دست از خواستنت برداشتی خواسته ات را بر آورده کند.
درست زمانی که از صمیم قلب خود را راضی کردی به رضای او، او هم می گوید من راضی ام به رضای تو!

 

 

اگر چیزی می خواهی، آن را نخواه! فقط خدا را بخواه که او بهترین ها را برای تو می خواهد...

دوستت دارم...

خیلی وقت ها و در خیلی مکان ها در رابطه با تربیت فرزندان، علی الخصوص دختران خواندیم. که به فرزندان خود محبت کنید. مراقبشان باشید و خوب بودن هایشان را ببینید و تشویقشان کنید. مبادا روزی از سر کمبود محبت و توجه، با نگاه محبت آمیزی، فریب خورده و دل به انسان نالایقی ببندند و بعد با رفتن او ضربه ی عاطفی شدید بخورند و افسرده شوند و...

این را با بیان های مختلف بار ها شنیده ام اما کسی تا به حال بر عکس این را شنیده؟
من این نشنیده را دیده ام! دیدم مادری را که از کمبود محبت فرزندان و همسر، دل به محبت شخصی داد و با رفتن او، همه ی وجودش به لرزه افتاد. با رفتن او زندگی اش خالی شد و احساس تنهایی کرد. با رفتنش مثل فرزند از دست داده ها گریه می کرد و می گفت: هیچ محبتی از کسی ندیده و جواب محبت هایش را کسی نداده است...

یادمان نرود مادرهایمان را ... یادمان نرود محبت کردن به آن ها را...
می توانیم چند وقت یک بار هدیه ای برایشان بگیریم. حتی بی مناسبت! مسلما تمام مادر های دنیا با هدیه های بی وقت ما عصبانی می شوند و سرمان داد بزنند که چرا پولت را حیف و میل کردی... اما وقتی سکوت و لبخند ما را ببینند کم کم آرام می شوند و در دل از داشتن چنین فرزندی به خود می بالند.
می توانیم حداقل هفته ای یک روز را، روز استراحت مادران قرار دهیم. گردگیری با من، جارو برقی با برادر، غذا با پدر... فقط استراحت برای مادر...
می توانیم حتی اگر انسان کم حرفی هستیم وقتی مادرمان با اشتیاق چیزی را تعریف می کند. با لبخند و نگاهی پر از مهربانی به او بفهمانیم با تمام وجود به حرف هایش گوش می دهیم.
و....
...

راه های زیادی هست که به مادرانمان بفهمانیم که دوستشان داریم.

 

مادرم! از صمیم قلب دوستت دارم و لحظه شماری می کنم برای دوباره دیدنت...