چه کنم با مدادرنگی

انگار وبلاگ نویسی هم نیاز به تنوع دارد. هر چند وقت یک بار عوض کردن قالب. عوض کردن عنوان و شعار وبلاگ! و مناسب روحیات مخصوص زمان حال کردن.

پاکنویس دیگه  روحیه ی من نیست. الان دلم میخواهد وبلاگم سرمه ای باشد. رنگ شب! با یه ماه بالای سرش... همان ماهی که شب ها نگاهش میکنم. همان ماهی که شب ها با او حرف میزنم... دلم میخواهد دوباره بنویسم : یادم باشد تنها هستم... ماه بالای سر تنهایی است...
دلم میخواد بنویسم: تکیه می دهم به ماه...
یا بگویم: از ماه برایم بگو...
و هر چیزی که به او مربوط می شود.

جایگزینی برای مدادرنگی پیدا کردم. اسمی که هر زمان خواستم بتوانم مضمونش  را عوض کنم بدون تغییر آدرس. اما آنقدر وابسته ام به مدادرنگی که حد ندارد.  دلم طاقت نمی آورد و نمیتوانم عوضش کنم... اصلا این اسم مدادرنگی انگار بخشی از وجودم شده است. نمیتوانم دور بندازمش ... یکی از شاگردانم وقتی فهمید اسم مجازی من مدادرنگی است من را با این عبارت صدا میزد : مامان مدادرنگی :)
تصور اینکه دختر خودم این را بگوید خیلی جالب است و شیرین!
آن اسمی که به عنوان جایگزین برای مدادرنگی پیدا کردم هم خیلی خوب است اما رنگی نیست... شاد نیست. بیشتر مرموز است... خیلی مرموز... خیلی دست نیافتنی...

مستوره ...