شب

بی خوابی به سرم زده... شب آنقدر زیبا است که دوست داشتم هر شب بیخواب می شدم...
اصلا کاش جای روز و شب عوض می شد...
آن وقت من دیگر برای شناخت راه، درخت ها و زمین را نشانه نمی گذاشتم. برای سیاهی ها نشانه میگذاشتم، برای سایه ها، برای چند درجه خم شدن جاده ها، برای جای ماه و ستاره ها...
شب...
من...
یکی از ما باید عوض میشد. یا شب روز می شد یا من دختر نبودم...
شب و دختر با هم جمع نمی شود...
دختر هیچ وقت نباید عاشق شب باشد...
اگر عاشق شد نباید گله کند...
باید سرش را در بالشت فرو کند و خودش را به خواب بزند! کاری که من سعی دارم انجام بدهم...

 

 

 

*چند تا از پستای پلاسم رو اینجا کوپی کردم... اما کم کاریه این مدت جبران نمیشه بازم

** بازم دارم به اسباب کشی فکر میکنم

سخن غیر مگو با من معشوقه پرست...

شگفتی های زیادی در دوست داشتن نهفته است. یکی از آن ها، شبیه معشوق شدن است. وقتی کسی را از صمیم قلب دوست داری، خودآگاه و ناخودآگاه به هر چه او می پسندد نزدیک می شوی و از هر چه او نمی پسندد دوری می کنی. این یعنی حقیقت دوست داشتن! که در این بین خودت مهم نیستی تنها رضایت اوست که مهم است...

 

حال بگذریم از اینکه برخی خودخواهانه انسان را دوست دارند و بیشتر از هر چیز به فکر خودشان هستند که همه می دانیم آن نوع دوست داشتن، واقعی نیست!

دوست داشتن لزوما یک چیز یک جانبه نیست. یعنی برای عاشق شدن نیازی نیست این عشق از سمت تو آغاز شود. می تواند از سمت معشوق باشد و تو را از خود بی خود کند...

با این حال...

خدایا... می شود بیشتر دوستم داشته باشی؟
بیشترِ بیشترِ بیشتر، از چیزی که حالا هست...

 

*گاهی از خودم می پرسم: چرا خدا نمی گذارد مثل مردم عادی زندگی کنم... راحت... بدون سخت گیری...
بعد خودم پاسخ می دهم: خوب می کند که نمی گذارد! خوب کرد که نگذاشت...

دوستت دارم...

خیلی وقت ها و در خیلی مکان ها در رابطه با تربیت فرزندان، علی الخصوص دختران خواندیم. که به فرزندان خود محبت کنید. مراقبشان باشید و خوب بودن هایشان را ببینید و تشویقشان کنید. مبادا روزی از سر کمبود محبت و توجه، با نگاه محبت آمیزی، فریب خورده و دل به انسان نالایقی ببندند و بعد با رفتن او ضربه ی عاطفی شدید بخورند و افسرده شوند و...

این را با بیان های مختلف بار ها شنیده ام اما کسی تا به حال بر عکس این را شنیده؟
من این نشنیده را دیده ام! دیدم مادری را که از کمبود محبت فرزندان و همسر، دل به محبت شخصی داد و با رفتن او، همه ی وجودش به لرزه افتاد. با رفتن او زندگی اش خالی شد و احساس تنهایی کرد. با رفتنش مثل فرزند از دست داده ها گریه می کرد و می گفت: هیچ محبتی از کسی ندیده و جواب محبت هایش را کسی نداده است...

یادمان نرود مادرهایمان را ... یادمان نرود محبت کردن به آن ها را...
می توانیم چند وقت یک بار هدیه ای برایشان بگیریم. حتی بی مناسبت! مسلما تمام مادر های دنیا با هدیه های بی وقت ما عصبانی می شوند و سرمان داد بزنند که چرا پولت را حیف و میل کردی... اما وقتی سکوت و لبخند ما را ببینند کم کم آرام می شوند و در دل از داشتن چنین فرزندی به خود می بالند.
می توانیم حداقل هفته ای یک روز را، روز استراحت مادران قرار دهیم. گردگیری با من، جارو برقی با برادر، غذا با پدر... فقط استراحت برای مادر...
می توانیم حتی اگر انسان کم حرفی هستیم وقتی مادرمان با اشتیاق چیزی را تعریف می کند. با لبخند و نگاهی پر از مهربانی به او بفهمانیم با تمام وجود به حرف هایش گوش می دهیم.
و....
...

راه های زیادی هست که به مادرانمان بفهمانیم که دوستشان داریم.

 

مادرم! از صمیم قلب دوستت دارم و لحظه شماری می کنم برای دوباره دیدنت...

 

باورنکردنی!

یکی از بهترین حس های دنیا، دوست داشته شدن است! اینکه بدانی کسانی هستند که تو را با تمام وجود دوست دارند. حتی اگر تو این همه دوست داشتن را باور نکنی، باز فرقی نمی کند. آن ها تو را از صمیم قلب دوست دارند.
خیلی شیرین است کسی به تو بگوید:
- علاوه بر خدایی که همیشه با توست. من هم با تو هستم. هیچ وقت احساس تنهایی نکن.
- من هیچ وقت فراموشت نمی کنم، ترکت نمی کنم و برای همیشه در زندگی من خواهی ماند.
- هر جا رفتیم به یادت بودیم و با خود می گفتیم کاش مداد رنگی هم اینجا بود!
- جانم به فدایت. چه موقع بر می گردی؟ من نگرانم با این شرایط در شهر غربت و تنهایی و...  سکوت همراه گریه...
انگار بار بزرگی از دلم برداشته شده.
ممنون که دوستم دارید.....